فردای بازی‌های رایانه‌ای آفتابی است

صنعت گیم ایران بالغ شده است

امسال هم با قدم زدن در نمایشگاه، بعضا به عناوینی برمی‌خوردیم که چگونگی حضورشان برای نمایش جای سوال داشت! اما عموم بازی‌های نمایش داده شده، خبر از حلول تفکری نو در جامعه بازیسازان ایران می‌داد. کارشناسان بر این باورند که با وجود امکانات محدود، رفتن به سراغ بازی‌های سوم شخص و شوتر، بدون امکانات لازم و از همان ابتدای کار، خودکشی اقتصادی است و فقط این چهره بازیساز نیست که مخدوش می‌شود. خوشبختانه کم‌کم این تفکر جا افتاده و امسال شاهد چند عنوان آنلاین و آرکید ایرانی بودیم که از مجامع جهانی، جوایز قابل تاملی را کسب کرده بودند. علاوه بر آن، شاهد بلوغ قابل تامل کانسپت آرت‌ها و سبک هنری بازی‌ها هستیم. یکی از عوامل احتمالی موفقیت بازی‌های ویدئویی ایرانی در عرصه جهانی، ایرانی بودن ظاهر آنهاست. دیدن شخصیتی که انگار از دل بازی‌های غربی بیرون آمده، نه‌تنها در ارائه پیام فارسی بازی ناکام می‌ماند، بلکه هیچ‌گونه تجربه جدیدی به بازیکن ارائه نمی‌کند. به‌طور کلی عنایت بازیسازان ایرانی به بخش هنری بیشتر از قبل شده است. بیشتر بازی‌ها از طراحان و انیماتورهای برجسته و مستعدی بهره گرفته بودند که خود جاذبه نمایشگاه و بازی‌ها را دوچندان ساخته بود. نکته خوشایند دیگر این‌که نمایشگاه امسال فقط بوی جنگ و مبارزه نمی‌داد و بازی‌هایی را شاهد بودیم که سرگرمی صرف (و صدالبته تقویت توانایی‌های بصری و فکری) را مدنظر قرار داده بودند. حس طنز و شوخ‌طبعی خوشایندی هم در بازی‌های جدید به چشم می‌خورد؛ ویژگی‌‌ای که می‌تواند موفقیت بازی‌های ایران را دوچندان کند.

هوشمندی، ویژگی بازیسازان ایرانی

بازی‌های قدیم‌تر ایرانی را که می‌بینیم، بجز در برخی عناوین، شاهد کارگردانی قابل قبولی نیستیم. هیچ جذابیتی برای مخاطب عام و خاص ندارد. امسال، بازی‌های تیم بازیسازی انستیتو ملی بازی‌های رایانه‌ای مانند عشق و نفرت، عناوین مستقل و نیمه مستقلی همچون شبگرد، ارتش‌های فرازمینی و عناوین آنلاین فوق‌العاده‌ای مانند آسمان‌دژ، نشان‌دهنده این بود که سازندگان ایرانی به درک درستی از این مقوله رسیده‌اند و در خلق میان‌پرده‌ها، صحنه‌های پویای گیم‌پلی، ایده‌های نو و خاص برای بازی‌ها (برخی سازندگان ادعا می‌کردند برمبنای غیرخطی بودن بازی و حتی داستان قدم برداشته‌اند که باید منتظر ماند و نتیجه را دید) و همچنین کانسپت‌های کاملا نو و فوق‌العاده، مانند آنچه بازی Hate the Sin Love the Sinner ارائه می‌کرد، حسابی تحقیق و تفحص کرده‌اند و علم را هم وارد کار کرده‌اند. البته هنوز هم مواردی وجود داشت که بعضا بازیسازان آنها را از قلم انداخته بودند. برای مثال بازی‌هایی بودند که عرضه جهانی آنها بسیار محتمل بود، اما از املاهای غلط‌ انگلیسی رنج می‌بردند که امید می‌رود با سپردن کار به دست یک متخصص در این زمینه، مشکل را حل کنند.

دورنمای روشن

شکی نیست اگر صنعت بازی ایران به همین شکل روند صعودی خود را داشته باشد و حمایت‌های دولت از آن قطع نشود، تا یک دهه دیگر شاهد پیشرفت عظیمی باشیم. بازخوردهای خیلی جالب و بعضا غیرقابل تصوری از بازدیدکنندگان نسبت به بازی «ارتش‌های فرازمینی» دیده شد که بسیار دلگرم‌کننده بودند. بیشتر بازدیدکنندگان باور نمی‌کردند این بازی تولید یک تیم ایرانی باشد. / ضمیمه کلیک

سیاوش شهبازی