‌زن‌کارمند در ‌لباس ‌عشایر

این بار احساس می‌کنم از داخل ماشین بابک نیست. صدا از داخل آلاچیق‌ها می‌آید.

دختر شروع کرده به حرف زدن با پدر و مادرش گویا. می‌گویم: «خانم!»

با تعجب نگاهم می‌کند. بلندتر می‌گوید: «گفتم که لازم نداریم.»

می‌گویم: «خانم اولا که قرار نیست شما لازم داشته باشین و منم که به این فرهنگ احتیاج دارم و تو باید بنازی به چنین پدر و مادری که نقل بلدند و باید برای تو متاسف شد که نمی‌ذاری فرهنگشون ضبط شه.»

پشت می‌کند به من. پیرمرد را هل می‌دهد به طرف داخل آلاچیق. طاقتم سر می‌رسد و قبل از این‌که به طرف ماشین بروم، نزدیک دخترک می‌شوم و اشاره می‌کنم به دستش و می‌گویم: «این تلفن‌همراه مال فرهنگ توست که دستت گرفتی؟»

نشنیده به داخل آلاچیق می‌رود.

بابک و اعتماد سکوت کرده‌اند. گله‌ای گوسفند در کنار جاده می‌رود. چوپان دست تکان می‌دهد. بره‌ای در بغل دارد. اعتماد از پشت سر می‌زند به شانه‌ام: «سیگار داری؟»

دشت سبز است و گله‌ای که دیده ایم در میانه دو تپه کوچک که علفی ندارد در میان خاک‌ها می‌دوند و خاک است که دشت مغان را یک سر خاک آلوده و نادیدنی کرده است.

جشنواره در قشلاق دشت جعفرآباد برگزار شده است. ده یازده آلاچیق ایل شاهسون و یک سیاه چادر طایفه بایزیدیه ایل مامشکی آذربایجان غربی برپاست. سیاه چادری‌ها از ارومیه آمده‌اند و هم ترکی می‌دانند و هم کردی. لباس شان البته کردی است.

جلوی آلاچیقی، دو زن مشک می‌زنند و لباس‌های محلی و رنگی‌شان در پس زمینه رنگ سبز دشت، چشمان بینندگان را نوازش می‌دهد. جلوی آلاچیق دیگری، 3 زن در حال پخت نان هستند. تنورشان، صفحه‌ای محدب و آهنی است که زیرش، پهن روشن کرده‌اند و مرد آلاچیق، نان‌های داغ و تازه را برمی‌دارد و قاتق که همان ماست است، می‌گذارد و به مردم می‌دهد. جلوی آلاچیق دیگری، زنی پشم می‌ریسد و نخ را از دستگاه نخ ریسی می‌گیرد.

داخل آلاچیق‌ها رنگ رنگ است و آویزهای مختلف، نمای داخلی شده که مردان طایفه، به پشتی‌هایی که رختخواب‌ها در آن جا داده شده‌اند، تکیه دارند.

یوسف علیخانی